Wnętrze: Na desce rozdzielczej także nie uświadczycie zmian rodem ze Star Treka. Materiały wykończeniowe są dobrej jakości, przestrzeń z przodu stoi na typowym poziomie, gorzej w drugim rzędzie siedzeń i bagażniku, a obsługa nie jest tak przytłaczająca jak w najnowszych i droższych modelach producenta. Nadal nie mogę przyzwyczaić się do sposobu umieszczenia ekranów lansowanego przez Mercedesa, ale jak widać po kolejnych modelach jestem jedyny.
Silnik: Elektryki przyzwyczaiły nas do łamiących kark osiągów. Podstawowy EQA jest tylko w miarę szybki. Tak samo jak w miarę oszczędny. O ile na trasie potrafi jako tako zbliżyć się do obiecywanego zasięgu, o tyle w mieście zaoferuje jakieś trzy czwarte. Mimo „budżetowej” ceny Mercedes zadbał, aby ładował się szybko, przez co postoje zamiast czterdziestu minut zostaną skrócone do dwudziestu pięciu.
Podwozie: Ze względu na zasięg elektryk jest dla mnie mieszczuchem, a tam EQA radzi sobie jak każdy inny Mercedes. Może nie jest tak komfortowy jak Klasa S ani zwinny jak coś ze znaczkiem AMG, ale bez obaw przejedziecie przez torowiska, zaparkujecie na krawężniku, a ciasny zakręt nie wyprowadzi was w pole.
Werdykt: Jest droższy i wolniejszy niż jego spalinowy odpowiednik, ale z kolei ma szybszą reakcję na gaz. Jeśli trasy to nie jest wasza codzienność, z powodzeniem wystarczy, chociaż nie rozpędzajcie się przy zakupach. Podobnie jak przy doborze wyposażenia opcjonalnego, bo Mercedes wystawi wam rachunek na ćwierć miliona. To sporo za dużo jak na samochód, który jest tylko ok, nawet elektryczny.
***
zły – *, słaby – **, dobry – ***, bardzo dobry – ****, wybitny – *****