Wnętrze: Ciasne i ciemne jak cela w Guantanamo. Z resztą podobnie wykończone, tyle że lepiej poskładane i bardziej nowoczesne, w tej wersji wzbogacone o fotele wyściełane Alcantarą i system audio dostarczany przez JBL. Dopłata może się wydawać nieźle wydanymi pieniędzmi, ale sama kabina i deska rozdzielcza nie tłumaczą kwoty, jaką trzeba wydać.
Silnik: Nie, nie jest większy, nie ma też więcej mocy. Nawet najmocniejsza hybryda jest oszczędna, nie za szybka ale i także nie ślamazarna oraz zespolona z przeklinanym przez wielu e-CVT. Ma to swoje wady, ale skoro wielu producentów odpuszcza powoli manuale, musimy się przyzwyczaić.
Podwozie: Podobno coś zrobiono, by C-HR GR Sport prowadził się lepiej. Podobno są inne opony, precyzyjniejszy układ kierowniczy i sztywniejsze stabilizatory. Podobno Kopernik była kobietą. Nie jest źle, już zwykły C-HR prowadził się aż nadto dobrze, ale na próżno szukać tu większych zmian czy tym bardziej sportowych emocji.
Werdykt: Dopłatę do flagowej wersji po części tłumaczy nieco lepsze wyposażenie oraz kilka plastików na nadwoziu. I tym właśnie jest GR Sport, linią wyposażenia. W tej wersji C-HR nie jest szybsze, nie prowadzi się lepiej ani też nie oferuje niezwykłych doświadczeń. Z kolei jest idealna pod względem poprawności politycznej, nie zaskarbi uznania nowych klientów, ale także nie zniechęci dotychczasowych. Nadal jednak uważam, że są znacznie lepsze sposoby na pozbycie się stu czterdziestu tysięcy.
**
zły – *, słaby – **, dobry – ***, bardzo dobry – ****, wybitny – *****